Tekst kazalny: Księga Izajasza 29,17-24:
Zaiste, już za małą chwilkę Liban przemieni się w urodzajne pole, a urodzajne pole będzie uważane za las.
W owym dniu głusi będą słyszeć słowa księgi, a oczy ślepych z mroku i z ciemności będą widzieć,
Pokorni zaś na nowo będą się radować Panem, a ubodzy weselić Świętym Izraelskim.
Gdyż nie będzie tyrana i skończy się szyderca, i będą wytępieni wszyscy, którzy czekają na sposobność do zbrodni,
Którzy słowem przywodzą ludzi do grzechu, zastawiają pułapkę na rozjemcę w sądzie, a tego, który ma słuszność odprawiają z niczym.
Dlatego tak mówi Pan, Bóg domu Jakuba, ten, który odkupił Abrahama: Jakub nie dozna wtedy hańby i nie zblednie wtedy jego twarz,
Bo gdy ujrzą wśród siebie dzieło moich rąk, uświęcą moje imię i Świętego Jakubowego będą czcić jako Świętego, i będą się bać Boga Izraelskiego.
Ci, którzy duchowo błądzili, nabiorą rozumu, a ci, którzy szemrali, przyjmą pouczenie.

Drogi zborze! Bywają takie momenty, kiedy buntujemy się przeciwko Bogu. a buntujemy się dlatego, że nie rozumiemy tego, co dzieje się wokół nas, w życiu innych ludzi, a jeszcze bardziej wtedy, gdy  nie potrafimy pojąć tego, co dzieje się w naszym własnym życiu. Nie rozumiemy tego, co nas spotyka, czego doświadczamy, z czym musimy się zmagać. Nie rozumiemy strat, które musimy ponosić. Nie rozumiemy rozstań, które musimy przeżywać. Nie rozumiemy cierpienia, przez które musimy przechodzić. Nie pojmujemy klęsk i niepowodzeń, których doświadczamy.

To jest takie bardzo ludzkie, że czujemy się wtedy pokrzywdzeni i oszukani przez Boga. Więcej nawet, że czujemy się przez Niego rozczarowani, a nawet opuszczeni.

Wiele jest w naszym życiu takich wydarzeń, które choć początkowo były dla nas bardzo bolesne, to jednak z czasem spoglądamy na nie nieco inaczej, bo ostatecznie okazały się dla nas w jakiś sposób dobre, czegoś nas nauczyły i wzbogaciły. Ale przecież są też takie zdarzenia, które tkwią w naszych sercach jak cierń do końca życia i które na zawsze pozostaną dla nas bolesną tajemnicą.

I chyba też dlatego jesteśmy przepełnieni tęsknotą za lepszym światem. Pragnęlibyśmy, by było tutaj więcej miłości, więcej sprawiedliwości, więcej dobra, więcej życzliwości, więcej zaufania, więcej wyrozumiałości, więcej pokoju i po prostu więcej człowieczeństwa.

Nasza ;ufność i doświadczenie codziennego dnia, nasze oczekiwania i to, co przynosi życie, nasza nadzieja i rzeczywistość, to wszystko wydaje się biegnąć zupełnie innymi torami. Niewidzialny świat Bożych obietnic i widzialny świat ludzkich przeżyć oraz doświadczeń, Boży świat spełnienia oraz doskonałości i ludzki świat rozczarowań oraz różnego rodzaju braków i ułomności wydają się stać zupełnie obok siebie i naprzeciw siebie.

Tego rodzaju poczucie stawia nas wobec tego fundamentalnego pytania o to, w jaki właściwie sposób mamy odnieść rzeczywistość naszego życia tu i teraz, w tym świecie, do treści naszej wiary, na którą składają się liczne Boże obietnice i zapewnienia.

Momenty, kiedy w naszych sercach rodzi się tego rodzaju pytanie są dla nas, można powiedzieć, bardzo newralgiczne. Z jednej strony bowiem mogą one zwieść nas na manowce zwątpienia, spowodować, że poddamy w głęboką, a nawet już nieodwracalną wątpliwość sens naszej wiary w Boże obietnice.

Z drugiej strony jednak mogą być one dla nas bardzo twórcze, sprawić, że odnajdziemy wiele nowych odpowiedzi na dręczące nas pytania i wątpliwości, spowodować, że uchwycimy się Boga jeszcze mocniej. I to  w dużej mierze od nas zależy, w jaki sposób te przełomowe momenty na drodze naszej wędrówki z Bogiem wykorzystamy. Czy powiemy: „Już nie wierzę, już nie chcę wierzyć”, czy „Jest mi trudno wierzyć, tracę już siły, ale chcę mimo wszystko wierzyć i ufać, i dlatego proszę, Boże, pomóż memu niedowiarstwu i pomóż mi wierzyć”.

Tekst kazalny, który dziś słyszeliśmy, również stawia nas wobec tego fundamentalnego pytania o relację pomiędzy naszym życiem w realiach tego świata, a Bożymi obietnicami i ich spełnieniem. I ten tekst także może stać się dla nas powodem rozczarowania i zwątpienia. Ale może też stać się źródłem wielkiej nadziei i pociechy.

Ten fragment biblijny stanowi jedno z proroctw, jakie Izajasz skierował do Judy i Jerozolimy. To bardzo pomyślne proroctwo, proroctwo dotyczące odnowienia ludu izraelskiego. Proroka Izajasza często określa się mianem Ewangelisty Starego Testamentu. Wiele z jego słów bowiem zawiera w sobie bardzo pozytywne przesłanie, właśnie Ewangelię, dobrą nowinę. Są one Ewangelią dlatego, że zapowiadają one cudowne, zbawcze działanie Boga wobec Jego ludu. Ale są one Ewangelią również z tego powodu, że zwiastują to działanie wobec ludu, który był Bogu niewierny i nieposłuszny, który czuł się Nim rozczarowany, który  nie dostrzegał Jego obecności i działania dla jego dobra, który się wobec Niego buntował i nie widział wypełniania się Jego obietnic.

W proroctwie, które dziś słyszeliśmy, nakreślony jest z jednej strony smutny i negatywny obraz człowieczego świata. Jest w nim mowa o tyranach, o szydercach, o tych, którzy szukają sposobności do zbrodni i o tych, którzy przywodzą ludzi do grzechu. Jest w nim mowa o ludziach, którzy zbłądzili duchowo i którzy nie chcieli przyjąć żadnego pouczenia. Jest w nim mowa o ślepych na Boże działanie i o głuchych na Boże wskazania.

Z drugiej strony prorok Izajasz maluje przed nami bardzo pozytywny obraz. Zapowiada radykalne działanie Boga, które nastąpi już „za chwilę”.

„Za chwilę” Bóg całkowicie przemieni naturę – spustoszony wówczas Liban zostanie zmieniony w urodzajne pole, a to stanie się lasem. Ta droga od pustyni do lasu symbolizuje przemianę i odnowę moralną.

„Za chwilę” głuchym zostaną otwarte uszy – będą oni słyszeć Boże słowa.

„Za chwilę” ślepym zostaną otwarte oczy – z mroku i ciemności będą dostrzegać Bożą obecność. Pokorni i ubodzy będą radować się Bogiem.

„Za chwilę” nie będzie już tyranów i szyderców. Nie będzie już oszustów i zbrodniarzy. Nie będzie już tych, którzy krzywdzą innych ludzi. Ci, którzy duchowo zbłądzili nabiorą rozumu, a ci, którzy szemrali, przyjmą Boże pouczenie.

Świat, który tutaj został ukazany przez Izajasza to świat naszych tęsknot i naszych marzeń. To taki świat, jakim był na początku. Kiedy Bóg go stworzył, powiedział, że jest dobry. To także taki człowiek, jakim był na początku. Kiedy Bóg go stworzył, powiedział, że jest bardzo dobry.

Kiedy jednak wsłuchujemy się w obietnicę Boga wypowiedzianą przez Izajasza, to rodzi się w nas niepokój. Bardzo niepokoi nas to zapewnienie, że tak stanie się już „za chwilę”. Zaczynamy wątpić i czujemy się zawiedzeni. Choć przecież od wypowiedzenia tych słów przez starotestamentowego proroka minęło już niemal trzydzieści wieków, to te negatywne obrazy niewiele się zmieniły.

Nadal w różnych miejscach i w różnych sytuacjach spotykamy się z tyranami, oszustami, szydercami, ludźmi, którzy przywodzą do grzechu, z tymi, którzy duchowo błądzą i którzy nie tylko szukają sposobności do zbrodni, ale je popełniają. Wielu pozostaje ślepych i głuchych na Boże wołanie. Często czujemy się tak, jak gdybyśmy wciąż przebywali właśnie na moralnej i duchowej pustyni, narażeni na różne niebezpieczeństwa. Te trzydzieści wieków dziejów człowieka pokazało wiele wojen i okrucieństw, wiele katastrof i niesprawiedliwości, wiele cierpienia, bólu i łez, wiele rozczarowań i niespełnionych oczekiwań. a nasza historia i nasza codzienność pokazują nam to nadal.

Mielibyśmy więc pełne prawo zapytać Izajasza, a tym samym i Boga, jak więc to naprawdę jest? Czy nadal mamy wierzyć w Boże obietnice i zapewnienia? Czy nadal mamy mieć nadzieję na ten lepszy, dobry świat? Kiedy w końcu przestaniemy doświadczać tego, co złe? Kiedy nie będą nas spotykać już żadne rozczarowania? Kiedy nie będziemy już doświadczać strat ani klęsk? Kiedy zostaną zaspokojone nasze tęsknoty? Jak długo musimy jeszcze czekać? Czy może rzeczywiście tylko chwilę, a może jeszcze bardzo długo? Każdy z nas chciałby znać odpowiedzi na te pytania i na jeszcze wiele innych. Pewnie byłoby nam o wiele łatwiej, gdybyśmy to wszystko wiedzieli.

To są trudne pytania, ale jeszcze trudniejsze dla nas są odpowiedzi na nie. Bo przecież tak naprawdę ich nie znamy. Jedyne, co możemy powiedzieć w tej kwestii, to że to wszystko jest sprawą znanej jedynie Bogu przyszłości. Ale to nie powinno nas zniechęcać. Wszakże przyszłość jest tym, co jeszcze przed nami, czego jeszcze nie znamy i co dopiero się stanie. Przyszłość budzi w nas niekiedy lęk, ale też jest przecież źródłem naszej siły, bo wiążemy z nią nadzieję na pozytywną przemianę. Po złym i ciężkim dniu zawsze oczekujemy dnia następnego, ufając, że przyniesie on to, co dobre.

Nasza wiara posiada wiele różnych form. Jedną z tych najtrudniejszych jest cierpliwość, moglibyśmy powiedzieć, wytrwała cierpliwość. Cierpliwości potrzebujemy w najzwyklejszych sprawach naszego życia, ale szczególnie potrzebujemy jej na naszej drodze z Bogiem. I to  nie dlatego, że Bóg traktuje nas w sposób niepoważny i że jesteśmy igraszką w Jego rękach. Ale z tego powodu, że jak On sam mówi, także przez usta proroka Izajasza: „Myśli moje, to nie myśli wasze, a drogi wasze, to nie drogi moje. (…) Jak niebiosa są wyższe niż ziemia, tak moje drogi są wyższe niż drogi wasze i myśli moje niż myśli wasze”.

Nie rozumiemy niekiedy Bożego działania i czujemy się nim rozczarowani. Nie pojmujemy dlaczego nasz świat i nasze życie bywają niekiedy tak bardzo dalekie od naszych własnych wyobrażeń. Oczekiwalibyśmy tego, że Bóg radykalnie przemieni rzeczywistość, w której przychodzi nam żyć. Oczekiwalibyśmy takich wielkich Bożych cudów w naszym życiu, identycznych, albo przynajmniej podobnych do tych, o których mówi prorok Izajasz.

I tego rodzaju oczekiwania możemy i powinniśmy mieć, gdyż są one zakorzenione w obietnicach samego Boga. Nie powinniśmy rezygnować z naszych tęsknot. Tym bardziej, że przecież doświadczamy w naszym życiu również wiele dobrego.

Doświadczamy przemian naszego życia, doświadczamy wielu wyprowadzeń z różnych krain mroku i cierpienia. To za każdym razem jest Boży cud. Boże cuda niekoniecznie muszą być wielkie, głośne i widoczne. One bardzo często mają miejsce w ciszy i w ukryciu, dzieją się w naszych sercach i w naszych duszach. Każda taka przemiana jest zapowiedzią i poświadczeniem tego, że Boże obietnice z pewnością się zrealizują w sposób doskonały i ostateczny.

Z drugiej strony jednak trzeba nam zawsze pamiętać, że – jak powiedzieliśmy – Bóg działa według swojego uznania. Bóg myśli i działa inaczej niż my. I za to powinniśmy być wdzięczni, bo nie wiadomo dokąd zawędrowalibyśmy sami i nie wiadomo dokąd zawędrowałby nasz świat, gdyby wszystko było tak, jakbyśmy chcieli.

Przede wszystkim zaś winniśmy być właśnie cierpliwi. Winniśmy uchwycić się Boga naszym wierzącym, wytrwale cierpliwym sercem. Taka cierpliwa wytrwałość pozwoli nam przezwyciężyć nasze kryzysy i rozczarowania. Może nie będzie nam łatwo, ale łatwiej. O tej wytrwałej cierpliwości pięknie napisał Paweł: „Radujemy się chwałą Bożą, ale radujemy się także w uciskach, wiedząc, że z ucisku rodzi się wytrwałość, a z wytrwałości doświadczenie, z doświadczenia zaś nadzieja. Nadzieja zaś nie zawodzi, gdyż miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany”.

Amen.

Kazanie wygłoszone przez mgra teol. Dominika Nowaka
podczas nabożeństwa 14 sierpnia 2005r.

Tekst kazalny: Ewangelia św. Mateusza 21,28-32:
„A co sądzicie o tym: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Zwrócił się do pierwszego: ‘Synu, idź i pracuj dzisiaj w winnicy’.
Ten odpowiedział: ‘Nie chcę’. Ale potem okazał skruchę i poszedł.
Z tym samym poleceniem zwrócił się też do drugiego. Ten zaś odpowiedział: ‘Dobrze, panie’ Ale nie poszedł.
Który z tych dwóch wykonał polecenie ojca? Mówią Mu: ‘Ten pierwszy’. Na to Jezus powiedział: ‘Zapewniam was, że celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do Królestwa Boga.
Przyszedł bowiem do was Jan drogą sprawiedliwości, ale jemu nie uwierzyliście, natomiast celnicy i nierządnice uwierzyli mu. Chociaż to widzieliście, nie okazaliście skruchy, aby mu uwierzyć’»”.

Drogi zborze! Nasze życie pełne jest różnego rodzaju kontrastów. W biegu codzienności często po prostu nawet nie zdążamy zauważyć tego, że każdy nasz dzień, a wręcz krótkie chwile budują się właśnie z tych różnych przeciwieństw. Życie i śmierć, radość i smutek, szczęście i nieszczęście, bogactwo i ubóstwo, sytość i głód, światłość i ciemność, spotkania i rozstania, życzliwość i niechęć, spokój i lęk, pojednanie i poróżnienie.

Tych przykładów można by mnożyć. Nieustannie znajdujemy się w ruchu i przemieszczamy się w różne zakątki naszej rzeczywistości. Konfrontowani z różnymi sytuacjami, z różnymi ludźmi, miotani różnymi uczuciami, zmuszeni do podejmowania różnorakich decyzji i zajmowania określonych stanowisk. Trudno w tym wszystkim stanąć i być gdzieś „pomiędzy”. Zawsze, prędzej czy później, musimy się jakoś określić. Nigdy nie możemy pozostać tak rzeczywiście do końca neutralni.

Musimy sobie wciąż na nowo odpowiadać na te najbardziej fundamentalne pytania: Gdzie jestem? Jaka jest moja sytuacja? Co powinienem, co jestem w stanie, albo co muszę zrobić? W ten sposób kształtujemy naszą codzienność, w takim zakresie, w jakim jest to w naszej mocy i w jakim jest to od nas zależne. W ten sposób próbujemy nadać naszej życiowej wędrówce określoną orientację. Dokonujemy różnych wyborów, tych właściwych, ale też niestety często tych niewłaściwych. Względem tego, z czym się spotykamy i czego doświadczamy, względem różnych wydarzeń i oczekiwań do nas zaadresowanych, wypowiadamy swoje „tak” lub swoje „nie”.

„Tak” i „nie” to kolejne przeciwieństwo, które decydująco kreuje naszą codzienność. Te dwa słowa są tak krótkie, że często nawet nie zauważamy, gdy je wypowiadamy. Te dwa krótkie słowa są przez nas niedoceniane. Zapominamy o tym, jak bogatą treść mogą one w sobie zawierać i jak wiele mogą one zdziałać, wiele dobrego, ale też wiele złego.

Niekiedy też sami zupełnie zmieniamy ich znaczenie. Z „tak” czynimy „nie”, a z „nie” czynimy „tak”. I nie chodzi przy tym o aspekt zmiany naszej określonej decyzji czy postanowień, bo do tego, jeśli jesteśmy uczciwi, konsekwentni i odpowiedzialni, mamy przecież prawo. Szanujemy innych ludzi, jeśli zachowują się konsekwentnie. My też jesteśmy szanowani przez innych, jeśli tak postępujemy. Ale chodzi przy tym o to, że sprzeniewierzamy się swoim słowom.

Bywa jednak, że ta zmiana niekoniecznie musi być zła, a niekiedy jest wręcz dobrze widziana. Przecież dobrze jest, jeśli w złej sprawie powiemy najpierw pochopnie „tak”, a potem zmienimy je na „nie”. Źle jest, gdy dzieje się na odwrót. Dobrze też jest, jeśli w dobrej sprawie powiemy najpierw nierozważnie „nie”, a potem zmienimy je na „tak”. Źle jest, gdy postępujemy przeciwnie. Te dwa krótkie słowa zatem, choć bardzo proste, to jednak mogą bardzo skomplikować nasze życie i wpędzić nas w nie lada kłopoty. Każde „tak” i każde „nie” jest więc za każdym razem niezwykle poważną decyzją, która wymaga od nas uwzględnienia często wielu aspektów. Domaga się od nas wielkiej rozwagi i ostrożności, a nade wszystko odpowiedzialności, odpowiedzialności za siebie i za drugiego człowieka.

Przypowieść Pana Jezusa o dwóch synach, którą przekazał nam Ewangelista Mateusz, też mówi – jak słyszeliśmy – o zamianie „tak” na „nie” oraz „nie” na „tak”. Osoba jednego syna ucieleśnia postać człowieka, który wprawdzie mówi „tak”, ale swoim zachowaniem zaprzecza swemu słowu. Osoba drugiego syna z kolei ukazuje człowieka, który wprawdzie mówi „nie”, ale swoim postępowaniem mówi ostatecznie „tak”. Wszystko to dzieje się w obliczu prośby ich ojca, by poszli pracować w winnicy. Nakreślony w tej przypowieści obraz jest bardzo przejrzysty. Znajduje on swe odzwierciedlenie w naszych doświadczeniach z innymi ludźmi, ale przecież również w naszym własnym postępowaniu. Może szczególnie bliski jest każdemu rodzicowi i jego relacjom z dziećmi. Pan Jezus odwołuje się tutaj przecież właśnie do sytuacji z życia rodzinnego.

Przywołana w tej przypowieści myśl o przewrotności i niekonsekwencji człowieka, która zamienia „tak” na „nie” i na odwrót, może być, jak powiedzieliśmy, postrzegana i oceniana różnie. Niekonsekwencja i przewrotność są ze swej natury czymś złym, ale przecież mogą się one okazać paradoksalnie czymś dobrym. Tak też jest w tej przypowieści.

To nieprzypadkowo Pan Jezus mówi w pierwszej kolejności o synu, który na polecenie ojca odpowiedział zdecydowanym „nie” – nie chcę iść pracować do winnicy. Potem jednak, jak mówi Jezus, okazał skruchę oraz poszedł. Wykonał polecenie ojca, spełnił jego oczekiwania. Był niekonsekwentny swemu słowu, ale ostatecznie okazał się posłuszny. Choć zaraz na wstępie rozczarował ojca, to jednak ostatecznie postąpił dobrze.

Moglibyśmy snuć różne przypuszczenia, dlaczego zmienił swą wcześniejszą decyzję. Ale to nie jest tutaj istotne. Najważniejsze jest to, że jego działanie okazało się dobre. Swoje „nie” w dobrej sprawie zamienił na „tak”. Postrzegamy więc tego człowieka pozytywnie. W ten sposób został on zresztą oceniony w przypowieści – jest on tym, który wypełnił wolę swego ojca.

Zgoła inaczej ma się rzecz z drugim synem. Na polecenie ojca odpowiedział posłusznie „dobrze, panie”, ale ostatecznie nie poszedł. Swoje „tak” zamienił w dobrej sprawie na „nie”. Tutaj też moglibyśmy snuć różne domysły i zastanawiać się, dlaczego tak postąpił, ale to też nie jest ważne. Istotne jest to, że choć zobowiązał się spełnić polecenie ojca, to ostatecznie okazał mu nieposłuszeństwo. Jego niekonsekwencja i przewrotność okazały się złe. Obietnica okazała się pustosłowiem.

Takie postępowanie rozczarowuje szczególnie mocno. Żal zrodzony z entuzjastycznego ale gołosłownego „tak” jest o wiele większy, aniżeli żal z powodu zdecydowanego „nie”. Radość z powodu „tak”, które było na początku „nie” jest o wiele większa aniżeli radość zrodzona z początkowego „tak”, które okazało się ostatecznie gołosłowne.

Niespełnione „tak” rodzi w sercu ogromny ból. Bo kiedy pada słowo „tak”, wypowiadane przez nas do drugiego człowieka, albo wypowiadane pod naszym adresem, to dzieje się rzecz niezwykła. To jedno słowo bowiem nie tylko zobowiązuje, ale przede wszystkim rodzi między ludźmi szczególną więź. Gdy wypowiadamy „tak” wobec prośby drugiego człowieka, to wychodzimy mu naprzeciw. Stajemy się niejako częścią jego życia i jego nadzieją. Wypowiadając „tak” wywołujemy w jego sercu radość. Wywołujemy poczucie, że nie jest sam, że ma kogoś, kto jest w jego potrzebach razem z nim. Nasze „tak” sprawia, że poszerza się jego życiowa przestrzeń i życiowe horyzonty, że pojawiają się nowe szanse i realne możliwości spełnienia jego życzeń. W naszym „tak” spotykamy się z drugim człowiekiem w niezwykły sposób. W tym spotkaniu dajemy mu samych siebie. Otwierając się na niego sprawiamy też, że i on otwiera się na nas i że także ofiaruje nam samego siebie. Możemy więc wyobrazić sobie, co dzieje się wtedy, jeśli nasze „tak” okazuje się ostatecznie pustosłowiem.

Postawa tego jednego syna z przypowieści jest więc dla nas wielkim ostrzeżeniem i wezwaniem do odpowiedzialności za  nasze wypowiadane „tak”. Można by ją określić jako grzech przeciwko nadziei.

Z drugiej strony nie możemy również patrzeć na postawę tego drugiego syna jako na idealny wzór do naśladowania. On także rozczarował ojca i też popełnił grzech przeciw nadziei, ale mimo wszystko ostatecznie zrozumiał swój błąd i naprawił go. Przez jego postawę jednakże przebija pozytywna prawda o możliwości naprawy naszej przewrotności, o możliwości naprawienia szkód i krzywd, które wyrządziliśmy drugiemu człowiekowi swoim początkowym i zdecydowanym, ale pochopnym „nie”.

Przesłania rozważanej dziś przypowieści nie możemy jednakże zawężać wyłącznie do płaszczyzny stosunków międzyludzkich. Mówi ona bowiem także o Królestwie Bożym, mówi o nas i o naszej relacji względem Boga. Ten rodzinny obraz ojca i dwóch synów przywołuje wyobrażenie o Bożej rodzinie. O Bogu jako naszym Ojcu i o nas jako Jego dzieciach. Dzisiejszy tekst kazalny stawia nas przed bardzo poważnymi pytaniami: Jakim dzieckiem jestem? Jaki jest mój stosunek do Bożych oczekiwań względem mnie? Czy podejmuję je w sposób odpowiedzialny, czy też bardzo pochopny?

Bóg posyła nas do różnych winnic. Można właściwie powiedzieć, że każdy z nas rodzi się jako robotnik w winnicy. Nasze życie jest jedną, wielką winnicą, w której mamy służyć, o którą mamy się troszczyć i którą mamy pielęgnować. Winnicą jest nasze powołanie, winnicą jest nasza praca, winnicą jest nasza szkoła, winnicą są nasze domy i rodziny, winnicą są ludzie, których Bóg stawia na naszej drodze. I każda ta winnica jest inna, ale tym jednym, co jest wspólne dla nas wszystkich, to odpowiedzialność za nią, odpowiedzialność, którą złożył w nasze ręce Bóg.

Bogu bardzo łatwo odpowiedzieć na Jego wezwanie głośno i entuzjastycznie „tak”. Łatwo się zobowiązać i myśleć oraz mówić o swoim posłuszeństwie. Znacznie trudniej przychodzi nam przełożyć to „tak” na działanie. A przecież gdy mówimy Bogu „tak”, to również rozbudzamy w Nim radość i nadzieję, nadzieję, którą cały czas pokłada On w nas, jako w swoich dzieciach. I Bóg również cierpi i wypełnia Go żal, kiedy Go rozczarowujemy i kiedy popełniamy grzech przeciwko Jego nadziei.

Ale Bóg cierpi także, gdy mówimy Mu zdecydowanie „nie”. On jednak zna nasze serca, wie, jak bardzo przewrotni i krnąbrni potrafimy być. Smuci się z tego, jak bardzo daleko potrafimy od Niego odejść, lecz jednocześnie raduje się, gdy zrozumiemy swój błąd, gdy okażemy skruchę i ostatecznie spełnimy pokładane w nas przez Niego nadzieje. Bóg cieszy się z naszego odpowiedzialnego „tak”, ale też cieszy się, jeśli choć powiemy na początku zdecydowanie „nie”, to ostatecznie zamienimy na „tak”. To dla nas wielka nadzieja, pociecha i siła do dalszego działania. Każde odżałowane nieposłuszeństwo zostaje nam przebaczone.

Amen.

Kazanie wygłoszone przez mgra teol. Dominika Nowaka
podczas nabożeństwa 7 sierpnia 2005r.