Tekst kazalny: Ew. św. Łukasza 24,36-45:
A gdy to mówili, On sam stanął wśród nich i rzekł im: Pokój wam!
Wtedy zatrwożyli się i pełni lęku mniemali, że widzą ducha.
Lecz On rzekł im: Czemu jesteście zatrwożeni i czemu wątpliwości budzą się w waszych sercach?
Spójrzcie na ręce moje i nogi moje, że to Ja jestem. Dotknijcie mnie i popatrzcie: Wszak duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam.
A gdy to powiedział, pokazał im ręce i nogi.
Lecz gdy oni jeszcze nie wierzyli z radości i dziwili się, rzekł im: Macie tu co do jedzenia?
A oni podali mu kawałek ryby pieczonej i plaster miodu.
A On wziął i jadł przy nich.
Potem rzekł do nich: To są moje słowa, które mówiłem do was, będąc jeszcze z wami, że się musi spełnić wszystko, co jest napisane o mnie w zakonie Mojżesza i u proroków, i w Psalmach.
Wtedy otworzył im umysły, aby mogli zrozumieć Pisma.

Drogi zborze! Zaraz na wstępie Ewangelii Łukasza, z której pochodzi dzisiejszy tekst kazalny, znajdujemy takie słowa: Wielu podjęło się już opisania wydarzeń, które dokonały się wśród nas, zgodnie z tym, jak je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami Słowa. Uznałem też i ja za właściwe, najczcigodniejszy Teofilu, wszystko dokładnie zbadać i po kolei wiernie ci opisać, abyś nabrał przekonania, że to, czego cię nauczono, jest prawdziwe.

Mówiąc zwięźle, w tych słowach św. Łukasz ukazuje sposób i cel napisania swej Ewangelii. Kieruje ją do Teofila. Sam Teofil najprawdopodobniej był rzeczywiście postacią historyczną, ale jego imię można odczytać też symbolicznie – może oznaczać ono każdego, kto miłuje Boga. Łukasz dedykuje swą Ewangelię każdemu człowiekowi kochającemu Boga, lecz też każdemu człowiekowi, który Boga dopiero pokocha, a także każdemu człowiekowi, który z jakichś powodów Boga kochać przestał. Jego Ewangelia mówi o Bogu i zbawieniu, lecz mówi o tym właśnie do człowieka.

I ten ludzki aspekt dzieła Łukasza dochodzi do głosu zwłaszcza w tych słowach: abyś nabrał przekonania, że to, czego cię nauczono, jest prawdziwe. To takie bardzo ludzkie, proste i prawdziwe słowa. My przecież także potrzebujemy być przekonywani, potrzebujemy nabierać pewności, potrzebujemy rozwiewania naszych wątpliwości i potrzebujemy odpowiedzi na nurtujące nas pytania.

I prawda ta dotyczy nie tylko wielu zwykłych spraw naszego codziennego życia, ale zapewne przede wszystkim naszej wiary. Potrzebujemy przecież utwierdzania w naszej wierze, w naszym zaufaniu Bożej mocy i Bożej wierności, potrzebujemy zapewnień, że w to, co wierzymy i na co żywimy nadzieję, rzeczywiście jest prawdziwe i ma sens.

Wiara jest nieustannym zmaganiem się z naszą niepewnością, z naszymi mniejszymi czy większymi wątpliwościami, z naszymi lękami i z naszą niewiarą. I w tym zmaganiu się potrzebujemy wsparcia. Nie tylko  ze strony drugiego człowieka, choć również, lecz przede wszystkim ze strony Boga. Dlatego się modlimy i nieraz rozpaczliwie wołamy: wierzę Panie, ale pomóż memu niedowiarstwu i ucz mnie wierzyć, dlatego sięgamy do Biblii, dlatego szukamy miejsc i możliwości, gdzie możemy doświadczyć Bożej obecności oraz bliskości.

Wiara jest nieocenionym darem od Boga, ale jest też bardzo ludzka i bywa okaleczana tymi wszystkimi słabościami, które w nas tkwią. Łączy ona w sobie to, co boskie i to, co ludzkie. To, co tajemnicze i trudne do zrozumienia, i to, co ograniczone i niezdolne do przeniknięcia Bożych tajemnic. Ale właśnie dlatego, że ta wiara ma być właśnie naszą, ludzką wiarą i że Bóg oczekuje od nas tej wiary, to świadomy naszych słabości, wychodzi nam w niej naprzeciw. Pragnie pokonać w nas to, co nas w jakikolwiek sposób od Niego oddziela. Pokazać, że wiara nie jest czymś, co stoi ponad naszymi ograniczonymi możliwościami.

Święta Wielkiej Nocy są czasem, który przypomina nam o tej jednej z fundamentalnych prawd, w które przychodzi nam wierzyć, a więc  w zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa będące zapowiedzią naszego zmartwychwstania. W Jego nieodwołalne zwycięstwo nad śmiercią, które jest jednocześnie naszym zwycięstwem.

W tym momencie nasza wiara i właśnie ten jej ludzki wymiar napotykają wyjątkowe trudności. Tutaj szczególnie mocno potrzebujemy wsparcia, gdyż to, co boskie, zdecydowanie wykracza tutaj ponad to, co ludzkie. Ale przecież w istocie rzeczy to wszystko wydarzyło się dla nikogo innego, jak właśnie dla nas. W święta zmartwychwstania Pańskiego przypominamy sobie to i pragniemy Bogu dziękować oraz wielbić Go za to, co On uczynił właśnie dla nas. W centrum wydarzeń wielkanocnych stoi niewątpliwie Bóg i Jego działanie, ale istotne miejsce zajmuje w nich także człowiek. I właśnie dlatego, choć z pewnością nie zrozumiemy tych cudownych wydarzeń, to jednak w naszych możliwościach leży to, aby w nie rzeczywiście głęboko uwierzyć.

Jak bardzo zależy Bogu na naszej wierze w zmartwychwstanie, jak bardzo zależy Mu na tym, aby rozwiać nasze wątpliwości w tej mierze oraz pokazać, że ta wspaniała prawda jest bliska naszemu życiu, o wiele bliższa, aniżeli nam się to nieraz wydaje, pokazuje dzisiejszy tekst kazalny.

Mówi on o spotkaniu zmartwychwstałego Chrystusa z Jego uczniami. Opis Łukasza ukazuje nam najpierw uczniów. Przebywają oni w Jerozolimie. Rozmawiają na temat wieści o rzekomym zmartwychwstaniu swego Mistrza, o którym dowiedzieli się najpierw od kobiet, które zastały pusty grób, a potem od dwóch uczniów, którzy spotkali Jezusa w drodze do Emaus. W czasie ich rozmowy pojawia się wśród nich Jezus. Wita ich zwyczajowym semickim pozdrowieniem: pokój wam! Ich pierwsza reakcja jest bardzo ludzka – przerazili się sądząc, że widzą ducha. Ale Jezus wychodzi naprzeciw ich zagubieniu. Pyta ich, dlaczego się boją, dlaczego wątpią. Potem mówi: zobaczcie, tu są moje rany na rękach i stopach, dotknijcie mnie, zobaczcie, że mam ciało i kości. Prosi ich również, co najbardziej zaskakuje, o jedzenie, aby mógł się posilić. Nastrój uczniów się zmienia, ich przerażenie przeradza się w radość i zdumienie. Na sam koniec wreszcie Jezus jeszcze raz przypomina uczniom prawdę, którą wskazywał im niejednokrotnie wcześniej, a mianowicie, że to wszystko, co wydarzyło się w Jego, a tym samym także w ich życiu, zostało zapowiedziane w Prawie Mojżesza, w Psalmach i u proroków.

Jak słyszeliśmy, cała ta relacja nie zawiera w sobie żadnych cudownych elementów, a wręcz przeciwnie, choć przecież opisuje właśnie cudowne i niesamowite wydarzenie, coś, w co trudno uwierzyć, to jednak czyni to w bardzo zwykły, właśnie ludzki sposób. Moglibyśmy nawet powiedzieć, że spotkanie Zmartwychwstałego z uczniami nie zasługuje na to, aby je opisać w taki właśnie zwyczajny i prosty sposób. Ale jest ono opisane tak celowo, aby pokazać, że prawda o powstaniu Jezusa z martwych nie wykracza i nie chce wykraczać poza codzienne, zwykłe życie człowieka. Nie chce ona oddalić człowieka od Boga, nie chce przerazić i przytłoczyć go swoją mocą, cudownością, świętością i niemożnością zrozumienia Jego działania, ale właśnie, poprzez wszystkie możliwe trudności, wątpliwości i obawy, jak najbliżej go  do Niego doprowadzić.

Wielkanocna opowieść Łukasza ukazuje nam więc z jednej strony uczniów, zwykłych ludzi, przepełnionych mieszanymi uczuciami, które zrodziły w nich przejmujące wydarzenia ostatnich dni. Ludzi miotających się pomiędzy bardzo żywym w ich umysłach wspomnieniem śmierci Jezusa, która pogrzebała ich nadzieję, a tymi całkowicie innymi wieściami o Jego powstaniu z martwych, które usłyszeli od innych. Nie  wiedzą jeszcze, czy dać im wiarę. Nie potrafią jeszcze uwierzyć, że ich Mistrz rzeczywiście żyje. I dopiero pojawienie się Jezusa wszystko zmienia. Choć najpierw rodzi strach ostatecznie wiedzie ich od zwątpienia do wiary, od smutku i lęku do radości. Aby przejść tę drogę od niewiary do wiary, od zawiedzionej nadziei do jej odrodzenia, potrzebowali wsparcia Jezusa, Jego zapewnień i Jego przekonywania, że to wszystko jest prawdą.

Jesteśmy tak bardzo podobni uczniom. Czytamy i słyszymy o zmartwychwstaniu, mówimy o tym wydarzeniu i – tak jak uczniowie – rozmawiamy na jego temat. Tak o zmartwychwstaniu Jezusa, jak i o naszym własnym. W te dni myślimy o tym szczególnie. Ale my również jesteśmy nieraz przepełnieni mieszanymi uczuciami. Miotamy się pomiędzy naszą wiarą w zmartwychwstanie, a lękiem przed śmiercią. Miotamy się pomiędzy poselstwem o ostatecznym zwycięstwie Zbawiciela nad śmiercią, a pomiędzy niejednokrotnie wręcz paraliżującą nas świadomością naszego przemijania. Czasem, w obliczu tego, co niesie nam ze sobą i pokazuje nam nasza codzienność, sami już nie wiemy, w co wierzyć bardziej – czy w śmierć, czy też może w zwycięstwo nad nią.

I w tej naszej nieraz bezradnej szamotaninie potrzebujemy właśnie pomocy Boga, potrzebujemy spotkania ze zmartwychwstałym Jezusem. Potrzebujemy tego przekonania i przeprowadzenia od naszych wątpliwości, może niekiedy od zupełnej niewiary, do nadziei i ufności. I możemy pozazdrościć uczniom tego spotkania ze Zmartwychwstałym. Nam też byłoby wtedy łatwiej uwierzyć, nabrać przekonania i ufności…

Bóg jednak wie, że potrzebujemy Jego pomocy. Zna nasze serca. Dlatego wielkanocna opowieść Łukasza pokazuje nam z drugiej strony Jezusa. Jezusa, który nie gani uczniów za ich strach i wątpliwości, który  nie gani za to człowieka i nie odwraca się od niego, ale nadal zabiega o to, by uwierzył i wierzył. Tak bardzo zależy Mu na człowieku i Jego wierze w zmartwychwstanie, że przychodzi do niego właśnie jako człowiek. Jezus ma ciało i kości. My też czasem mówimy o kimś, że jest człowiekiem z krwi i kości. Te dwa określenia są niemalże identyczne.

Jezus pozwala i każe się dotknąć – nie tylko dlatego, żeby uczniowie namacalnie poczuli, że On rzeczywiście żyje, ale także po to, by okazać im swą bliskość. Jezus jest głodny i prosi o jedzenie – to zwyczajna ludzka prośba. Wreszcie spokojnie tłumaczy, że tak wszystko miało być, że to wszystko jest prawdą, że zostało to zapowiedziane i zaplanowane przez Boga.

Czy możemy wyobrazić sobie wspanialszego Boga? Czy możemy wyobrazić sobie, aby chciał i mógł On przekonać o zmartwychwstaniu swego Syna, lepiej i bardziej, aniżeli opisuje to Ewangelia Łukasza? Czy Bóg może nas zachęcić do wiary w to wydarzenie z jeszcze większą cierpliwością i wyrozumiałością dla naszych słabości? Z pewnością nie. Komentatorzy tego fragmentu Łukaszowej Ewangelii zgodnie stwierdzają, że Łukasz chciał w tej relacji podkreślić fakt cielesnego zmartwychwstania Jezusa. Ale chodzi tutaj nie tylko o to, lecz również, a może nawet przede wszystkim właśnie o Boga, który poszukuje człowieka, który  wychodzi mu naprzeciw, który pragnie wlać w jego serce pewność zmartwychwstania i zwycięstwa nad śmiercią i który bardzo oczekuje od niego wiary w poselstwo pustego grobu. Otwórzmy więc nasze serca na tę ludzką prostotę, a zarazem na tę przebijającą przez nią wspaniałość wielkanocnej opowieści Łukasza.

Amen.

Kazanie wygłoszone przez mgra teol. Dominika Nowaka
podczas nabożeństwa 28 marca 2005r.

Drogi zborze! Każdy człowiek ma swoją historię. Tak niekiedy, w trochę filozoficzny sposób, myślimy i mówimy o ludzkim życiu. I rzeczywiście tak jest. Pomimo tego, że nasze życie, nasze lata, miesiące, dni, a nawet krótkie chwile dzielimy z innymi ludźmi, którzy  współtworzą dzieje naszej życiowej wędrówki i pomimo tego, że nie chcemy żyć tylko dla siebie, ale również dla innych ludzi i z innymi ludźmi, to jednak przecież każdy z nas ma swoją historię, ma to, co należy tylko do niego, ma własne doświadczenia i przeżycia, te dobre i te złe.

Swoją historię miał także Pan Jezus. Pomimo tego, że Jego posłannictwo i działalność miały miejsce z woli Bożej w istocie dla człowieka i jego zbawienia, to jednak Jego narodzenie, dzieciństwo, dorastanie, dorosłe życie, wreszcie śmierć i zmartwychwstanie składają się przecież także na Jego osobiste dzieje.

Kiedy jednak sięgamy do ewangelii, to widzimy, jak niekiedy bardzo odmiennie ukazane jest życie Jezusa. z jednej strony Ewangeliści przekazują wiele wspólnych informacji o Zbawicielu. z drugiej strony jednak jest tak, że niektórzy z nich zamieszczają szczegóły, których  brak u innych, albo na odwrót, pomijają pewne epizody z życia Zbawiciela, o których wspominają inni. Każdy z nich starał się zawrzeć w swojej ewangelii to, co osobiście uważał za najistotniejsze i każdy z nich widział historię Jezusa nieco inaczej.

W święta Narodzenia Pańskiego wracamy myślami do początków życia naszego Zbawiciela. I także to wydarzenie przedstawiane jest w ewangeliach różnie.

W początku Ewangelii Mateusza i Łukasza znajdujemy tzw. Ewangelie dzieciństwa Jezusa, które mówią właśnie o narodzeniu i dziecięcych latach Jezusa. Ale także każda z nich czyni to w nieco odmienny sposób. Właśnie z tych dwóch Ewangelii wyrasta cała bożonarodzeniowa sceneria.

Nic o dzieciństwie Jezusa nie wspomina Ewangelista Marek. Tak samo jest u Jana. W jego ewangelii na samym początku znajdujemy prolog, który nawiązuje do narodzenia Zbawiciela i w którym pojawiają się te znane nam dobrze słowa: „A słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas”. Dla każdego z Ewangelistów narodzenie Jezusa, prawdziwego Syna Bożego i Zbawiciela, stanowi fakt oczywisty, ale każdy z nich opisywał je  inaczej. Można powiedzieć, że każdy z nich miał swoją bożonarodzeniową historię.

I podobnie jest chyba z nami. w naszych wyobrażeniach o narodzeniu Jezusa poruszamy się z jednej strony po tym, co nam wszystkim wspólne, ale jednocześnie dla każdego z nas to cudowne wydarzenie jest czymś osobistym, rodzi własne przeżycia i przemyślenia. Każdy z nas próbuje znaleźć swoje własne miejsce przy betlejemskim żłobie i odkryć tam coś ważnego dla siebie. Może odnaleźć i odkryć tam na nowo w ogóle samego siebie, sens i cel swego życia. I może też każdy z nas ma swoją własną bożonarodzeniową historię.

Dziś, jak słyszeliśmy, swoją bożonarodzeniową historią dzieli się z nami Ewangelista Jan. Szczególnie ważne są w niej te pierwsze słowa: „Jezus znowu przemówił do nich tymi słowy: Ja jestem światłością świata; kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności, ale będzie miał światłość życia”.

Jan ukazuje nam więc już Jezusa dorosłego i dojrzałego, prowadzącego jeden z wielu sporów z faryzeuszami i uczonymi w Piśmie. Ale te słowa dorosłego Jezusa odwołują się do, wspomnianego już wcześniej, prologu Ewangelii Jana nawiązującego do narodzenia Jezusa, w którym Jan pisze, że słowo stało się ciałem i zamieszkało pośród nas, że wszystko, co się stało w tym słowie było życiem, a życie było światłością ludzi, a światłość świeci w ciemności i ciemność jej nie ogarnęła.

Jezus jest światłością świata i światłością ludzi. Te słowa posiadają głębokie znaczenie teologiczne, ale też unaoczniają nam istotę bożonarodzeniowego orędzia w bardzo prosty i bogaty sposób. Bo przecież nawiązują one do tej jednej z najbardziej podstawowych ludzkich potrzeb i tęsknot, jaką jest posiadanie światła. Wiemy, że światła potrzebuje do życia przyroda. Wiemy, że my też potrzebujemy światła, do tego, by żyć, by czuć się dobrze i bezpiecznie, by móc cokolwiek robić. W codziennym życiu jest nam bardzo trudno funkcjonować bez jakiegokolwiek źródła oświetlenia. I pewnie te krótkie, jesienno-zimowe dni szczególnie dobrze uświadamiają nam, jak bardzo od światła jesteśmy uzależnieni. One też uczą nas doceniać światło. Wielu ludziom doskwierają w tym czasie różne dolegliwości związane właśnie z brakiem światła, którym próbują w różny sposób zaradzić.

Ta ludzka tęsknota za światłem objawia się również zwłaszcza w okresie bożonarodzeniowym. Choinki, domy, ogrody, wystawy sklepowe i różne inne miejsca mienią się tysiącami świateł. Święta Narodzenia Pańskiego bez wątpienia kojarzą nam się właśnie ze światłem.

Ale my wiemy też, że nie potrzebujemy tylko tego światła zewnętrznego, bo bez niego też poradzić sobie jakoś możemy, a nieraz po  prostu musimy, lecz potrzebujemy przede wszystkim światła wewnętrznego, światła w naszych sercach i naszych duszach.

Ciemność wewnętrzna jest przecież o wiele gorsza od tej ciemności zewnętrznej. Potrzebujemy wewnętrznego oświecenia, aby nadać swemu życiu właściwy kierunek, by wiedzieć, w którą pójść stronę, by wiedzieć po  co, dlaczego i dla kogo żyjemy. Kiedy nasze serca spowija mrok czujemy się nieszczęśliwi, puści i zagubieni. Wewnętrzny mrok nas boli, dręczy i odbiera uśmiech. Pytamy, co dalej, dokąd pójść, jak żyć. I różne są  przyczyny rodzące mrok w naszych sercach. Różne są sytuacje i wydarzenia, które wiodą nas w krainę mroku, może nawet niekiedy głębokiej, zdającej się nie mieć końca nocy. w takich momentach poszukujemy źródła światłości, aby historię naszego zagmatwanego życia ułożyć na nowo.

Do życia potrzebujemy światła i poszukujemy światłości. w naszych poszukiwaniach jej źródła musimy być jednak bardzo ostrożni. Pan Jezus mówi: Ja jestem światłością świata. Ale jest On przecież takim światłem, które się w rzeczywistości nie pali i dlatego nie zwraca zaraz naszej uwagi.

Tymczasem wokół nas możemy znaleźć mnóstwo różnych świateł, żarzących się atrakcyjnymi barwami, które szybko mogą zaabsorbować naszą uwagę i sprawić, że zaraz podążymy w ich kierunku. Możemy naiwnie się nimi zachwycić, chłonąć ich pozorną jasność, dlatego, że udzielają nam łatwych odpowiedzi, że mają gotowe recepty na wszystkie nasze bolączki, że obiecują w mgnieniu oka rozwiązać wszystkie nasze problemy, że gwarantują spełnienie naszego życia.

Te światła mogą być bardzo różne. Może jakieś pseudo-religijne ruchy. Może szkoły szybkiego sukcesu, które zapewniają człowieka o tkwiącej w nim mocy, niezależności i samowystarczalności, które wmawiają mu, że może być niemalże jak bóg. Wreszcie może ludzie, którzy chcą nam wmówić w atrakcyjny sposób, że można żyć bez Boga i że można tak żyć całkiem dobrze.

Pan Jezus nie jest światłem, które może nas zachwycić swoim zewnętrznym blaskiem i nie chce takim być. Zarazem jednak mówi, iż to  jedynie On jest prawdziwą światłością, światłością świata, człowieka i ludzkiego życia. Jedynie On daje człowiekowi, każdemu z nas, możliwość spełnienia swego życia, pokonania zagmatwania własnej historii, zwycięskiego wyjścia z naszych różnych upadków i dojścia do Boga.

Jezus jest najlepszym światłem, które może nam i w nas zaświecić, które warto w sobie troskliwie pielęgnować i nim się zachwycać. z Jego słowami jest przecież związana obietnica – kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności, ale będzie miał światło życia. w jednym z tekstów związanych z Bożym Narodzeniem, zatytułowanym „Orędzie z groty betlejemskiej”, znajdujemy takie słowa: „Narodziłem się w nocy, mówi Bóg, abyś ty uwierzył, że mogę rozjaśnić każdą rzeczywistość spowitą ciemnością”.

Może zastanawiamy się, jak w naszych troskach, problemach i kłopotach możemy tę światłość Jezusa odnaleźć i jak możemy ją pielęgnować. Na to  też nie ma jednej recepty, bo podobnie jak różnie układa się nasze życie, jak różne są nasze życiowe mroki, tak różnie działa w nas i dla nas Bóg. Dla każdego z nas z osobna, bo dla Niego ważny jest każdy z nas, z jego własną historią. Najważniejsze jednak, by szukać tej  światłości w Bożym Słowie, w modlitwie, w tym, co Bóg chce nam powiedzieć przez innego człowieka.

Kiedy Pan Jezus wypowiadał słowa, iż jest on światłością świata, znajdował się na terenie świątyni jerozolimskiej. Obchodzono wówczas Święto Namiotów, nawiązujące do wędrówki Izraela z niewoli egipskiej. Obchodom tym towarzyszyła ceremonia zapalania lamp na dziedzińcu świątyni. Światło lamp rozpraszało ciemności i jak słup ognia unosiło się ponad mury.

Ceremonia ta miała przypominać zgromadzonym słup ognia, pod postacią którego Jahwe wiódł i prowadził Izraelski do ziemi obiecanej. Miała przypominać, że to Bóg jest jedynym właściwym przewodnikiem dla człowieka. Przewodnikiem, na którego można i należy się całkowicie zdać. Jezus, wskazując na siebie jako na światłość świata, objawił się właśnie jako ów Przewodnik, jako światło wiodące do Boga i zbawienia. To światło nie znosi całkowicie nocy, nie obiecuje łatwego życia i łatwych odpowiedzi, ale tę noc pozwala uczynić jaśniejszą i znośniejszą. Wszak ciemność nie ogarnęła i nie pokonała światłości.

Bożonarodzeniowa historia Ewangelisty Jana zaprasza nas więc, aby przy tej dobrej okazji, jaką są święta narodzenia Pana Jezusa, zadać sobie pytanie o to, kto jest światłością mojego życia. Zaprasza, by na  nowo uświadomić sobie, kto powinien nią być. Wskazuje, jedynie gdzie i jedynie w kim tę światłość znaleźć możemy. Przypomina o tym, jak bardzo potrzebujemy światła, a w zwłaszcza tego, które zostało nam darowane w betlejemskim dziecięciu. w Ewangelii Jana możemy znaleźć jeszcze jedne, ważne słowa, które niech staną się dla nas takim szczególnym, świątecznym życzeniem: „Wierzcie w światłość, póki światłość macie, abyście się stali synami światła”.

Amen.

Kazanie wygłoszone przez mgra teol. Dominika Nowaka
podczas nabożeństwa 26 grudnia 2004r.